Jezus z Nazaretu cz.1

Narodziny Jezusa.
Od tego wydarzenia liczymy lata naszej ery. W VI wieku na polecenie papieża Jana I, pewien scytyjski mnich Dionizy Mały pomylił się w obliczeniu daty narodzin I dziś wiemy, że przyjście na świat Chrystusa miało miejsce o 6 do 8 lat wcześniej niż wskazuje na to używany przez nas kalendarz.
Betlejem, jako miejsce przyjścia na świat Jezusa, syna Józefa z rodu Dawida i Maryi jest bezprzecznie potwierdzone przez całą chrześcijańską tradycję.
Prawdziwość historyczna postaci Jezusa jest jedną z najbardziej udokumentowanych żywotów w historii świata.
Na okoliczności narodzin Jezusa jak i na całe Jego życie można patrzeć w dwojaki sposób:
Jak na historię żyda żyjącego 2000 lat temu, nauczającego rabiego, który nauczał nowego spojrzenia na Stary Testament, zgromadził grupę uczniów, naraził się elitom politycznym I religijnym swojego kraju.
Ponieważ przyszło Mu żyć w niespokojnych czasach, ostatecznie przypłacił to śmiercią na krzyżu.
Taki jednak sposób przedstawienia postaci Jezusa w żaden sposób nie wyjaśnia roli, jaką Jezus Chrystus odegrał i nadal odgrywa w dziejach świata. Zamiast zatrzymywać się na suchych faktach, zwróćmy uwagę na znaczenie, jakie przypisywali Chrystusowi ci, dla których był kimś więcej niż tylko lokalnym przywódcą religijnym, niż prorokiem, a nawet więcej niż tylko człowiekiem,
Wtedy ujrzymy postać, która musiała zająć miejsce w samym centrum historii ludzkości.
Ponieważ głównym źródłem informacji o narodzinach, życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa pozostają Ewangelie, wydaje się słuszne spojrzeć na tę postać tak, jak zrobili to ich autorzy.
Niedawno obchodziliśmy okres Świąt Bożego Narodzenia i historia zwiastowania i narodzin Jezusa jest nam znana. Pamiętamy słowa Archanioła Gabriela, FIAT Maryi, rozterki Józefa, podróż do Betlejem i narodziny dzieciątka.
Dlaczego to jest tak istotne?
To, że Jezus urodził się jako prawny syn Józefa oznaczało, że jest On Izraelitą z domu Dawida wywodzącym swe pochodzenie z Betlejem w pokoleniu Judy. A to z kolei znaczyło, że spełniają się w Jego osobie mesjańskie obietnice Starego Przymierza.
Z drugiej strony, poczęcie z Ducha Świętego wskazywało, że Jezus nie jest tylko człowiekiem, lecz Synem Bożym, który istniejąc odwiecznie przybrał postać człowieka w konkretnym miejscu i czasie na ziemi, aby wypełnić swą misję.
Tę właśnie prawdę o Jezusie objawiają aniołowie pasterzom, którzy zostają wybrani na pierwszych świadków Jego narodzin.
A więc Jezus jest Zbawicielem, oczekiwanym Mesjaszem i Synem Bożym.
Pamiętamy, że w dzieciństwie Jezus narażony był na groźbę utraty życia. Król uzurpator Herod uzależniony od Rzymu, bojąc się o swoją władzę, postanawia zgładzić nowego, nieznanego króla Izraelskiego o którym mówiły księgi i postanawia zgładzić chłopców z Betlejem. Tylko ucieczka rodziców z Dzieciątkiem do Egiptu ratuje Mu życie.
Ze skąpych wiadomości o dzieciństwie Jezusa wiemy też o wydarzeniu, gdy Jezus jako 12-letni chłopiec zgubił się rodzicom w czasie pielgrzymki do Jerozolimy na święto paschy.
Niestety te opisy to wszystko co wiemy na temat dzieciństwa Jezusa, przynajmiej w oparciu o wiarygodne źródła.
Następny epizod, jaki ukazują nam Ewangelie, dotyczy Jezusa mającego już ok 30 lat.
Począwszy od II wieku po Chrystusie, starano się uzupełnić tę lukę w życiorysie, tworząc historie apokryficzne. Apokryfy to pisma, które nie są zaliczane do kanonu Pism Świętych zwane też pismami ukrytymi- księgi rzekomo powstałe w okresie wczesno-chrześcijańskim, mające charakter pobożnych legend.
O dzieciństwie Jezusa mówią m/in Protoewangelia Jakuba czy też Ewangelia Tomasza.
Tak więc w Ewangeliach Nowego Testamentu widzimy Jezusa w wieku ok 30 lat.
Jest to moment, w którym kończy się Zycie ukryte Pana Jezusa, a zaczyna się życie publiczne.
Wszyscy ewangeliści są zgodni co do tego, że na początku działalności miał miejsce chrzest w Jordanie przyjęty z rąk Jana Chrzciciela.
Jezus i Jan byli spokrewnieni poprzez swoje matki.
Narodziny Jana Chrzciciela też były poprzedzone zapowiedzą Archanioła Gabriela, a rodzice Jana – Elżbieta i Zachariasz doczekali się syna dopiero w podeszłym wieku.
Gdy Jan Chrzciciel dorósł, prowadził surowe życie na pustyni. Niektórzy historycy twierdzą, że przez jakiś czas był związany ze wspólnotą esseńczyków z Qumran.
Zgromadził wokół siebie pewną liczbę uczniów i wraz z nimi rozpoczął publiczną działalność.
Wzywał do radykalnego nawrócenia moralnego ipokuty oraz głosił rychłe nadejście dnia sądu.
Znakiem wejścia na drogę pokuty było przyjęcie chrztu, polegajęcego na obmyciu w wodzie Jordanu, czemu towarzyszyło głośne wyznanie grzechów.
Kiedy Jezus przyszedł nad Jordan i poprosił Jana o chrzest, Jan sądził, że jest za mały w stosunku do osoby Jezusa, aby Mu udzielać chrztu, ale ostatecznie zgodził się.
Ewangelie podają, że gdy Chrystus wszedł do wody, Duch Święty zstąpił na Niego w postaci gołębicy, a głos Boga Ojca z nieba potwierdził Synostwo Boże Jezusa. To pierwsze objawienie Trójcy Swiętej opisane na kartach Ewangelii.
Po tym wydarzeniu Jezus udał się na pustynię, gdzie przez 40 dni pościł i modlił się. Przygotowywał się do wypełnienia swojej misji. Pod koniec pobytu na pustyni został zaatakowany przez szatana, który próbował Go skusić. Oczywiście nie mogło mu się to udać.
Ustalenie chronologii wydarzeń publicznej działaności Jezusa jest trudne . O ile bowiem ewangeliści byli na ogół zgodni co do brzmienia wypowiedzi Jezusa oraz dokonanych przez Jego czynów, o tyle, przekazują je czytelnikom, układali posiadany materiał wg różnych schematów. Widać wyrażnie, że ich celem nie było odtworzenie wydarzeń z życia Jezusa dzień po dniu, lecz raczej przedstawienie Jego życia i nauczania w zależności od adresatów do których kierowana była ewangelia i czasu powstania .
Według tradycji pierwszym znakiem, jaki uczynił Jezus, było cudowne przemienienie wody w wino.Stało się to w małej miejscowości Kana w Galilei. Wybawienie nowożeńców z kłopotliwej sytuacji, kiedy na weselu zabrakło wina, stało sie okazją do uczynienia cudu oraz zapowiedzią “uczty czasów mesjańskich”na której zaproszeni przez Jezusa będą doznawali pełnej obfitości.
“ taki to początek znaków uczynił Jezus. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.
( J 2,11)
Wyrzucenie Chrystusa z synagogi w Nazarecie jest jednym z pierwszych wydarzeń związanych z publiczną działalnością Jezusa i opisaną w Ewangelii Św. Łukasza. Ewangelista ukazał w ten sposób trudności i niepowodzenia , jakie napotykał Mistrz.
Dramatyczne wydarzenie miało miejsce w rodzinnym mieście , tym trudniejsze musiało być pogodzenie się z myślą o odrzuceniu i niezrozumieniu przez najbliższych.
Jezus nie godził się na rolę lokalnego cudotwórcy i nauczyciela, lecz od początku pragnął wskazać, że Bóg kieruje swą miłość do wszystkich ludzi, również, co było nie do pomyślenia dla izraelitów, kieruje swą miłość do pogan.
Jednym z ważniejszym miejsc pobytu Pana Jezusa stało się Kafarnaum. Pierwszymi znakami jakie tam dokonał było uzdrowienie człowieka opętanego przez złego ducha i uzdrowienie teściowej Piotra.
Piotr wraz z kilkoma innymi rybakami znad Jeziora Galilejskiego – swoim bratem Andrzejem, z Jakubem i Janem oraz innymi, wybranymi przez Pana Jezusa, odgrywać będą szczególną rolę. Będą się przygotowywać do tego, by najpierw razem z Chrystusem, a później w Jego imieniu głosić nadejście Królestwa Niebieskiego, zamieniając – łowienie ryb na łowienie ludzi.
Będzie ich 12 . Pan Jezus nazwał ich apostołami czyli posłanymi.
Liczba apostołów miała charakter symboliczny. Dwunastu najbliższych uczniów Jezusa odpowiadało dwunastu pokoleniom Izraela. Misja Jezusa- Mesjasza miała być kontynuacją dziejów narodu żydowskiego, zgodnie z tym co było przepowiedziane ”w Prawie i u Proroków”. Prawo to Mojżesz i Prorocy Starotestamentowi.
Z drugiej strony misja Pana Jezusa prowadziła do powstania “Nowego Izraela” określonego później greckim mianem Ecclesia czyli Kościół. Słowo Ecclesia występuje w Nowym Testamencie prawie 100 razy.
Za miesiąc przyjrzymy się dalszym wydarzeniom z życia Jezusa.
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu, jak była na początku , teraż i na wieki Amen.