Mojżesz, Przewodnik Izraela

W poprzedniej pogadance zakreśliłam postać Mojżesza, jego cudowne ocalenie, jego historię pobytu na dworze faraona, jego ucieczkę w góry.
Teraz widzimy Mojżesza, który ma już 80 lat, jest mężczyzną w podeszłym wieku nie spodziewający sie zmian w swoim życiu.
Ma żonę, rodzinę, wiedzie ciche życie pasąc owce swojego teścia.
I oto w płonącym krzewie ukazuje mu się Bóg.
Ten sam, który jest Bogiem jego przodków, Bogiem Abrahama, Izaaka I Jakuba.
A to własnie syn Jakuba , Józef został sprzedany przez swoich braci w niewolę do Egiptu.
Tam Boży plan poprowadził go na sam szczyt władzy. Był pierwszym po Faraonie w potężnym państwie Egipskim. W czasie powszechnego głodu jego bracia szukali pomocy w EgipcieI to Józef zapewnił im żywnośći I ostatecznie sprowadził na stałe na ziemię faraona.
Minęło 400 lat I lud izraelski pod panowaniem nowego władcy, który nie znał Józefa, został zdegradowanydo roli upodlonych niewolników, którzy już niemal zapomnieli o swoim wyjątkowym wybraństwie I o swoim Bogu.
I oto zjawia się Mojżesz I mówi im, ze Bóg ich przodków pamięta o nich, zna ich podły los I posyła Mojżesza, aby wyprowadził ich z ziemi egipskiej do krainy obiecanej ich przodkom. Wprawdzie niektórzy pamiętają go jako zbiegłego księcia z domu faraona, ale jest też jego rodzina – brat Aaron, siostra Miriam.
Mojżesz idzie do swoich współbraci ze słowami: “ Bóg mnie przysłał, żeby Was uwolnić”.
To było tak nieprawdopodobne, wydawało się tak niemożliwe, że trudno się dziwić, że ludzie patrzyli na niego z powątpiewaniem, a nawet z wrogością. Ale w trakcie rozwoju wypadków zaciekawienie Jego osobą rosło.
“ Przyszedłem do was – mówił Mojżesz- bo Bóg chce, abym do was przemówił. Bo jeśli wy zapomnieliście o Bogu, to On nie zapomniał o was.”
Słowa Mojżesza rozbrzmiewają po dzień dzisiejszy. Ile razy mamy wrażenie, że ludzie zapomnieli o Bogu, Stwórcy świata, Bogu, Odkupicielu swojego ukochanego ludu – Ale On nigdy nie zapomina o nas. Bo kto stworzył ziemię – Bóg czy człowiek? Kto stworzył nas? Prezydent wielkiego mocarstwa , naukowiec czy Bóg. Kto jest głównym inżynierem całego ładu jaki panuje we wszechświecie – Bóg czy człowiek? Tak samo za czasów Mojżesza jak I teraz człowiek myśli, że jest potężny, a nie potrafi przedłużyć swojego żywota nawet o krótką chwilę I ostatecznie zamienia się w proch.
Mojżesz idzie do faraona I żąda , aby ten wypuścił jego lud z Egiptu. Faraon uważa się za boga I nie ma zamiaru słuchać Mojżesza.
Sytuacja rozwija się, gdy Bóg zaczyna zsyłać plagi. Faraon, coraz bardziej wściekły, zapieka się w swoim gniewie I jeszcze bardziej tkwi w swoim uporze. Nie chce wypuścić narodu izraelskiego ze swojego kraju. Wręcz nie wyobraża sobie by ulec żądaniom Mojżesza I przestraszyć się klęsk zsyłanych przez nieznanego Boga.
Ale izraelczycy już inaczej patrzą na Mojżesza. Widzą, że Bóg działa przez niego. Ogarnia ich strach przed potęgą Boga, a jednocześnie zaciekawienie I nadzieja końca niewoli.
Wiele napisano już traktatów, w których usiłowano dociec, czym w istocie były plagi egipskie i ile ich naprawdę było. W Psalmach jest mowa o siedmiu (Ps 106,29), zaś Księga Wyjścia wymienia ich dziesięć. Czy plagi były skutkami nadzwyczajnej ingerencji Boskiej, czy też stanowiły wydarzenia naturalne? Wielu spośród biblistów przychyla się do tej drugiej opinii, podając kilka powodów. Wylewy Nilu często przynosiły brązowo-czerwonawy muł, który nadawał wodom rzeki wygląd krwi i uniemożliwiał czerpanie z niej wody pitnej; żaby nie były przecież niczym dziwnym w kraju tak błotnistym, chociaż nadmierny ich rozrost mógł rzeczywiście stać się plagą; podobnie komary, bąki, zaraza bydła, wrzody, grad, czy szarańcza.
Jeszcze dzisiaj potoczny język zachował określenie „egipskie ciemności” — jest to świadectwo lektury Biblii, opowiadającej jak to Mojżesz wyciągnął rękę, co spowodowało nastanie ciemności w całym kraju. Uczone komentarze powiadają, że powodem owych ciemności były pewne osobliwości klimatyczno-geograficzne, powodujące, że południowy wiatr niósł ze sobą ogromne ilości delikatnego pyłu piaskowego. Arabowie dotąd znają ten wiatr, powodujący okresowe zaciemnienie światła słonecznego.
Opowieść o każdej z tych plag ma osobliwą strukturę literacką — najpierw następuje opis działania żywiołu, następnie Mojżesz udaje się do faraona, aby odeń uzyskać uwolnienie ludu, otrzymuje jego zgodę pod warunkiem, że wybłaga od Boga ustąpienie plagi ,gdy zagrożenie mija, faraon nie zamierza wywiązać się z danej obietnicy. Można więc potraktować opowiadanie o plagach egipskich jako rozbudowaną przypowieść, opracowaną przez biblijnych autorów na podstawie materiału historycznego; jako opowiadanie, którego celem jest rozpamiętywanie tego, co Bóg czyni urzeczywistniając swoje plany, pomimo ludzkiej niegodziwości.
Ostatnia z plag jest najbardziej dotkliwa. Otóż przez Egipt miał przejść anioł śmierci, zabijając wszystko pierworodne: od bydlęcia, poprzez dzieci, i to nie tylko w rodzinach ubogich, ale też w domu faraona.
Anioł śmierci zabija wszystko co pierworodne I zwierzęta I ludzi.. Jedynym ratunkiem jest krew zabitego baranka, którą są pomalowane wejścia do domów izraelitów. Lud musi zaufać Bogu I oddać się Jego opiece. To trudna noc, boją się.
Ale stało się tak, jak Mojżesz powiedział: krew baranka ocaliła lud wybrany, nikt z nich nie zginął. Klątwa dosięgnęła faraona a z nim lud egipski.
Dopiero to przynioslo oczekiwany skutek — faraon wręcz nalegał, aby synowie Izraela, wraz z żonami i całym dobytkiem, opuścili Egipt. Pan jest potężny we wszystkim, co postanowił, nie jest bezwolnym starcem, skamieniałym na niebieskim tronie. Człowiek Biblii żyje pamięcią działania Boga Żywego, który jest potężniejszy od mocy ciemności. Tak, czasami opisy tego działania budzą grozę, ale głębsze wczytanie się w Księgę odsłoni nam także i miłosierne oblicze tej Mocy.
Wściekły I zrozaczony a jednocześnie kompletnie bazradny faraom, który stracił swego jedynego syna, wyrzuca izraelitów ze swojego kraju.
Mojżesz wyprowadza swój lud z egiptu.
Idą w euforii nie wierząc do końca, ze oto doczekali się wolności. Po 400 latach niewoli idą do ziemi obiecanej, do ziemi swoich przodków, ziemi Abrahama, Izaaka I Jakuba.
Tak dochodzą do brzegu Morza Czerwonego.
Tymczasem faraon w swojej zapalczywości postanawia dogonić Izraelitów I zemścić się za swoją porażkę. Wraz z armią zaczyna ścigać niedawno wyzwolonych niewolników.
Mojżesz ze swoimi braćmi staję u brzegów Morza Czerwonego. Za nimi pustynia, gdzie wojsko faraona już ich ściga. Przed nimi woda. Pierwsze zwątpienie, zaniepokojenie wkrada się w serca uchodźców.
Ale Mojżesz powtarza: “ Bóg nas tu przywiódł I Bóg nas poprowadzi.”
Trudno było im w obliczu niebezpieczeństwa z jednej strony faraona, z drugiej zamkniętej drogi przez morze, uwierzyć w słowa Mojżesza.
A on w obliczu przerażonego tłumu, staje na brzegu I modli się do Boga. W Nim szuka ratunku, pomocy.
Dzięki Bożej ingerencji wody morza rozstępują sie pod wpływem silnego wiatru I ukazuję się suche przejście prze sam środek morza. Mojżesz biegnie na tą drogę ocalenia a cały lud za nim. Sciany wody po obu stronach przejścia huczą im nad głowami, a oni uciekają po tym dnie pozbawionym wody I szczęśliwie docierają na drugi brzeg. Faraon ze swoim wojskiem wchodzi za nimi do morza. Ale to była droga ratunku dla uciekających. Ich prześladowcy zostają zalani falami wody, która pogrąża icj w swoich otmętach.
Na pamiątkę tego wydażenie obchodzone jest
Święto Paschy To jest
najważniejsze i najstarsze święto żydowskie cyklu rocznego obchodzone na pamiątkę wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej. Nazwa święta najprawdopodobniej związana jest z biblijnymi opisami „przejścia” (Boga nad domami Izraelitów w Egipcie, Izraelitów przez morze) lub „ominięcia” w czasie wspomnianej, ostatniej z plag egipskich tych domów Izraelitów, których odrzwia były pokropione krwią baranka. Święto rozpoczyna się 15 dnia miesiąca nisan. W Izraelu (Erec Jisrael) i judaizmie reformowanym trwa 7 dni, natomiast w diasporze – ze względu na brak pewności, czy w danym kraju nów księżyca przypada w tym samym czasie co w Palestynie – 8 dni (jom tow szeni szel galujot). Główne uroczystości odbywają się w pierwszym (w diasporze także i w drugim) dniu (Leil ha Seder). Centralnym wydarzeniem jest wieczerza sederowa z odczytywaniem Hagady – historii wyjścia z Egiptu, która rozpoczyna się od słów: „Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie…”. Pesach jest przez Żydów nazywany także świętem wolności (z’man cheruteinu). Dzień siódmy święta Pesach (lub ósmy w diasporze) upamiętnia przejście Żydów przez Jam Suf – Morze Czerwone. W drugim dniu Pesach, czyli 16 nisan, rozpoczyna się „liczenie omeru” (sfirat ha-omer) – tradycyjne, publiczne odliczanie kolejnych 49 dni do Szawuot (Święto Tygodni, zwane też Świętem Żniw), kiedy składana była ofiara z pszenicy. Jest to inaczej święto pięćdziesiątnicy
W następnej pogadance przyjrzymy się wędrówce przez pustynię.